ΑΓΑΠΗ

Απόβραδο φουμέρνω και σκέφτουμαι

λογαριάζω πες

πόση αγάπη μπορεί να χωρά στη φτωχή μου καρδιά

Πόσο αγαπώ τους ανθρώπους όλους όλη την ανθρωπότητα

Κι’ όχι μόνο την ανθρωπότητα

και τα ζώα αγαπώ

όλα τα ζώα κι’ όλα τα φυτά κι’ όλα τα ορυκτά

αδιακρίτως

Αγαπώ το νερό

τη ρεματιά δω δίπλα που κυλά μα και κάθε άλλο νερό

μηδ’ εξαιρουμένων και των νερών που καίνε

είπα καίνε, και τη φωτιά την αγαπώ

τα ηφαίστεια

τον ήλιο

κι’ όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού

τον ουρανό

πώς να μην αγαπώ τον ουρανό

τα σούπερ νόβα τις μαύρες τρύπες την Μεγάλη Άρκτο

έτσι Μεγάλη Άρκτος ονομαζόταν κι’ η μπυραρία οπού σύχναζε ο Ρεμπώ

και τα ποιήματα αγαπώ και τους χορούς και τα τραγούδια

τα σύννεφα τα ταξιδιάρικα

τ’ αεράκια τα δροσερά

και το μουνί σου αγαπώ και τον πούτσο μου αγαπώ

τις φυσικές καταστροφές

σεισμούς καταποντισμούς λιμούς

χρηματιστηριακά κραχ κ.τ.λ.

Αγαπώ το γήρας αγαπώ την νιότη

ο,τιδήποτε γεννιέται

ο,τιδήποτε πεθαίνει

και τους πεθαμένους μα και τις μέλλουσες γενιές

τα πάντα αγαπώ με τη φτωχή μου την καρδιά.

Αγαπώ την φύση!

Αγαπώ ακόμα και τα λάθη της φύσης

(π.χ. τον λεγόμενο δυτικό πολιτισμό και δη το ανώτατο στάδιό του, τους "Μένουμε Ευρώπη").

Τα πάντα αγαπώ με τη φτωχή μου την καρδιά –

εκτός απ’ τα κουνούπια ίσως!

(Και φυσικά δεν εννοώ τα συμπαθή έντομα που γνωρίζουμε όλοι).

Στο δεντρόσπιτο στη Ρεματιά