Σημειώσεις δωματίου

( σελίδες από τα ημερολόγια )

Καπνίζω, διαβάζω, γράφω. Γυρίζω στα καφενεία. Αυτή είν’ η ζωή του ποιητή, έτσι όπως εγώ την εννοώ τουλάχιστον.

Κάπου-κάπου κάνω και κάνα μεροκάματο, να βουλώσουμε καμμιά τρύπα. Αλλ’ αρνούμαι να εργασθώ με μισθό και ωράριο οπουδήποτε. Ο ποιητής οφείλει να είναι ανεπάγγελτος, κατ’ εμέ.

Ας πιούμε ένα εις υγείαν των ανεπάγγελτων ανθρώπων!

Νοιώθω λιγάκι άβολα, αμήχανα όταν έρχεται ο άλλος με την γραβάτα και με λέει «αποτυχημένο»…

– Το παλεύω αγαπητέ, του κάνω, το παλεύω.

Τον Νίκο Καρούζο σκέφτομαι:

«Εγώ, κύριοι διασκεδάζω την αποτυχία μου στην ύπαρξη...»

«Παράξενο μα η ύπαρξη αστράφτει περισσότερο μέσα στην αθλιότητα...»

Ξεσηκώνω από μνήμης τους στίχους του Ν.Κ. Οι καλοί συνάδελφοι ας με διορθώσουν... Για την αλήθεια και το χαλασμένο καζανάκι, θα επανέλθω.

Δόξα. – Ποιος σκοτίζεται για την δόξα. Ένα ωραίο παραμύθι που θάλπει τις κρύες κι’ άφραγκες νύχτες μας το χειμώνα.

(Παρηγοριά! Σε καμμιά περίπτωση σκοπός της ζωής μας).

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να κυττάζει την κυρία βιβλιοθήκη μας, αρκετά πλούσια η κυρία, θα έλεγα, με βλέμμα εντελώς δολοφονικό...

Χε, χε.

Η ευτυχία μου :

5 βιβλία

ένα ντιβάνι

τασάκι, τσιγάρα κλπ.

μια φωτογραφία του Ντύλαν στο τοίχο

λάμπα

τραπέζι

μαχαίρι

σαλαμάκι

χαρτί, μολύβι...

Αγαπώ την φτώχεια – για πάρτη μου, όχι γενικώς.

(Χρειάζεται οπωσδήποτε κι’ ο ποιητής τις ανέσεις του, εντελώς διαφορετικού τύπου εννοείται απ’ αυτές των αστών...)

Δεν μ’ αρέσει να ντύνομαι «καλά», π.χ. σαν ασφαλιστής. Ούτε το «επιμελώς ατημέλητο» ντύσιμο πολλών ανθρώπων του σιναφιού μου πάει, δεν μου πάει. Εγώ μνημονεύω τον Βαν Γκογκ, μνημονεύω τον Παπαδιαμάντη.

Στα νιάτα μου ντυνόμουν στην Αμερικάνικη Αγορά και στο Μοναστηράκι. Μεταχειρισμένα.

Αυτό ήταν το «στυλ» της γενιάς μας.

– Να θυμηθώ να απαντήσω: Σε ποια ακριβώς ποιητική «γενιά» είπαμε, αν είπαμε, πως ανήκω; –

Έχω γνωρίσει αρκετούς συναδέλφους ντυμένους σαν ασφαλιστές κλπ. Δεν μ’ αρέσουν ούτε ως «τύποι» ούτε τα ποιήματά τους.

Ίσως έχω παρωχημένα πρότυπα. Αυτά έχω.

Όσοι τα κοροϊδεύετε, τί πρότυπα έχετε; Να σας πω εγώ τί πρότυπα έχετε, γιατί οι ίδιοι δεν τα ομολογείτε: κάτι αστέρες των «Σαλόν» που κάποτε λύναν κι’ έδεναν αλλά σήμερα δεν τους ξέρουν ούτε οι... κληρονόμοι τους!

Τί διεκδικώ:

Την μοίρα μου διεκδικώ, στο περιθώριο της υλικής και πνευματικής μας ζωής

Αυτό το κρύο καμαράκι διεκδικώ, από το οποίο σας στέλνω τα ποιητικά μου χαιρετίσματα.

( Γειά σας! )

Η ζωγραφιά: Λιουμπάρωφ, ωραίος! Εικονογραφεί τη ζωή μας χωρίς να μας ξέρει, χωρίς να τον ξέρουμε, δεν 

πρωτοτυπούμε άλλωστε: φτώχεια, γλέντι και αγάπη!