Δύο Άλιεν μανιφέστα

1^ο ΑΛΙΕΝ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Δεν είστε μόνοι.

Είμαστε κι’ εμείς, που ζούμε ανάμεσά σας.

Δεν μας αντιλαμβάνεσθε, εμείς όμως αμέσως αναγνωριζόμαστε αναμεταξύ μας

πώς; – απ’ το ένδον Παρίσι, καθώς λέμε,

απ’ την λάμψη αυτή των ματιών μας

που σεις αποφεύγετε οι περισσότεροι και την τρέμετε, πιότερο μάλιστα τρέμετε μην υποκύψετε στη γοητεία μας.

(Παλιότερα είναι γεγονός μας αναγνωρίζατε πιο εύκολα, π.χ. απ’ τα ρούχα κλπ.)

Σπεσιαλιτέ μας – η αναταραχή,

πράγματι! εννοούμενη μάλιστα ως ένδον αναταραχή, ανατροπή των ωραίων υπέροχων βεβαιοτήτων

βεβαίως.

Είμαστε άλιεν

(και φαινόμαστε, κι’ ας μην μπορείτε να μας διακρίνετε!)

Για να σας καθησυχάσω:

Εμείς δεν γνωρίζουμε καλό και κακό, είμαστε πέραν του καλού και του κακού, κι’ ουδέποτε ξεπέσαμε από κανέναν παράδεισο

(και με το συμπάθιο κιόλας, βιαιοπραγούμε απ’ αγάπη και μόνον!)

Για να σας καθησυχάσω, γιατί ίσως δεν τα κατάφερα πριν:

Στο σημερινό Παρίσι είμαστε ακόμα πιο άλιεν απ’ ό,τι στην Αθήνα.

2^ο ΑΛΙΕΝ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Λοιπόν, σήμερα, αν και δεν είναι η Παγκόσμια Ημέρα των ζώων δεν ξέρω αν το προσέξατε αγαπώ πολύ τα ζώα.

Κι’ ας τα τρώω, τα χορταράκια δηλ. θαρρείτε τ’ αγαπώ λιγότερο;

Και τα κουνούπια βέβαια τ’ αγαπώ μα δεν τα τρώω, αφίνω να τα φαν τα χελιδόνια. Μα τα ταΐζω ευχαρίστως τα κουνούπια. Είναι τόσο όμορφα τα κουνούπια, μα λίγο ευαίσθητα πολύ! Άμα θέλω να κάνω σεξ μαζί τους κι’ αρχίζω τα τρελλά χαστουκάκια μου μένουν στο τόπο.

Σήμερα αγαπώ ιδιαιτέρως τα δελφίνια! Διάβασα την είδηση για το πολύ καυλωμένο δελφίνι που τριγυρνά κάπου στις γαλλικές ακτές και χαμουρεύεται με τους κολυμβητές, την αγάπη γυρεύει το δόλιο.

Θυμήθηκα και τ’ άλλο το δελφίνι εκείνο παλιά στα χρόνια του γιεγιέ, στ’ ανέμελα σίξτυς, οπού το βάλαν να ζήσει με μιαν εθελόντρια (δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες του πειράματος αλλά έχω κρατήσει το λινκ και θα το παραθέσω στα σχόλια, όπως και τ’ άλλο με το καυλωμένο...) και που λέτε την ερωτεύτηκε την εθελόντρια ο δέλφινας κι’ εκείνη ανταποκρίθηκε, κουράστηκε βέβαια κάποια στιγμή αν θυμάμαι καλά η εθελόντρια αλλά τον αγάπησε αληθινά τον δελφινάκο όσο κι’ εκείνος εκείνη μόνο που εκείνος τον έφερε λιγάκι βαριά το χωρισμό και πήγε και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, τα πέταλα εν πάση περιπτώσει, αυτοκτόνησε, οι δελφινούλες δεν του αρέσαν πια ήθελε τις ανθρώπισσες, την συγκεκριμένη ανθρώπισσα ίσως.

Πιστεύω ότι ο έρωτας δεν κάνει διακρίσεις, αν και απομακρύνομαι από το θέμα μας που είναι η σημερινή μου φιλοζωΐα...

Ξέρω φέρ’ ειπείν κορίτσια που αγαπούν εξωγήϊνους, αμοιβαία βεβαίως, και τρελλαίνονται μάλιστα για χταποδάκι σ’ ωραία κυκλαδίτικα ταβερνάκια, το οποίο χταπόδι ως γνωστόν είναι η πιο γνωστή εξωγήϊνη μορφή ζωής στον πλανήτη μας.

(βλ. επίσης λινκ στα σχόλια).

Τί είπα τώρα! Χταποδάκι ψητό, κρασάτο, κοκκινιστό, λεμονάτο, στιφάδο, αγγουράτο με αγγούρια ή/και μαργαριτάτο με μαργαρίτες, οι εξωγήϊνοι τρελλαίνονται για χταποδάκι.

Πείτε τους και καννίβαλους τους εξωγήϊνους που γουστάρουν χταποδάκι.

Αλλά: 

Καννίβαλοι είναι κι’ οι γήϊνοι και δη οι διανοούμενοι που γουστάρουν βλήτα.

Έργον τέχνης: Μπασιάκ, Αχ-Βαχ!, μικτή τεχνική: φύλλο κουτσουπιάς, άσφαλτος και σεβντέλαιον

Παραπομπαί:

Ένα απίστευτα καυλωμένο δελφίνι τρομοκρατεί κολυμβητές σε μια γαλλική παραλία:

ΕΔΩ

Επιστήμονες το λένε: Τα χταπόδια είναι η απόδειξη εξωγήϊνης ζωής στην Γη:

ΕΔΩ

Η υπέροχη αν και κάπως λυπητερή ιστορία αγάπης μιας γυναίκας κι ενός δελφινιού:

ΕΔΩ