Ο Ρεμπώ κι’ ο γέρος μου

Έμενα τότε σ’ ένα καμαράκι, στο Μεταξουργείο. Ένα στρώμα στο πάτωμα, μια μπάντα ωραία τούρκικη σκωροφαγωμένη στον τοίχο, μου την είχε χαρίσει ο ξάδελφός μου, μερικά βιβλία, όχι πολλά, μια λάμπα κι’ ένα τραπέζι κάτω απ’ την λάμπα, για να τρώγω το σαλάμι μου και να γράφω.

Περνάει μια μέρα ο πατέρας μου από κει. Περιεργάζεται το δωμάτιο. Είχαμε ανέκαθεν διαφορετικές αντιλήψεις περί νοικοκυριού.

Παίρνει στα χέρια του ένα βιβλίο: «Μια εποχή στην Κόλαση».

Γυρνάει και μου λέει, μου ρωτάει μ’ ένα ύφος που πρόδινε πολύ ανάμεικτα συναισθήματα.

– Γυιέ μου, απάντησέ μου ειλικρινά, παίρνεις ναρκωτικά;

Με την κουβέντα κατάλαβα. Παρακολουθούσε ο δόλιος ένα σήριαλ που παίζονταν εκείνο τον καιρό στην τηλεόραση κι’ είχε θορυβήσει κόσμο και κοσμάκη: η Κάθοδος. Σ’ ένα τέτοιο δωμάτιο ζούσε κι’ ο ήρωας του σήριαλ, οπού είχε πέσει στην ηρωΐνη και διάβαζε και Ρεμπώ παρακαλώ.

(*) 1983-84, τότε θα ήταν, το λέει και το βιντεάκι που αλιεύσαμε από το YouTube με τους τίτλους έναρξης του σήριαλ: