Τελάρο κολάρο

Είναι η αγαπημένη μου σκηνή στις κωμωδίες του παλιού λαϊκού μας σινεμά αυτή οπού ο ζωγράφος ήρωάς μου, ένας τύπος τρελλούτσικος, ταλαντούχος βεβαίως πλην πάμφτωχος

μοντέρνος βεβαίως

με το μπερέ του και το άλικο φουλάρι

με μούσια αλά μπήτνικ

και με το κορίτσι όλο να παραπονιέται πως πεινάει και δεν πάει άλλο η κατάσταση

– ναι, τί λέγαμε λοιπόν; –

και λοιπόν φοράει το ωραίο τελάρο του κολάρο στον βλάκα / τον άσχετο τον έμπορα.

Σ η μ ε ί ω σ η :  Κάθε ομοιότης με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι βεβαίως εντελώς συμπτωματική, και καλά.

Φωτογραφία: Αυτοπροσωπογραφία με λουόμενες

                          Η αυτοπροσωπογραφία είναι ένα ready-made ας πούμε, ένας κουμπαράς-καρύδα, πρώην τρόπον τινά τραπεζίτης 

δηλαδής ο οποίος τα παράτησε όλα για να γίνει φτωχός καλλιτέχνης!

Μια ζωγραφιά: Ο ζωγράφος καθ’ οδόν για Παρίσι.