Η πιάτσα - Η ποίηση - Τα κολοκύθια

απ’ την πιατσα γυρνω σουρωμενος

[ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΣΦΥΡΙΓΜΑ ΜΕΣΑ ]

Εδώ ψιχαλίζει μια μουσικούλα τσίρκου
(εμβατήρια… ακκορντεόν…)

Στ’ ανθοπουλειά κάνω κεφάλι με κάτι φτηνά δυνατά αρώματα
που μου κερνάνε οι μόρτες.

Ψώνισα δυο τόπια φεγγάρι ανδαλουσιάνικο λαθραίο
για το αμόρε μου, φουστάνι να ράψει.

♪ ♫ ♬♫ ♪

Στραβά το καπελάκι μου κι’ αν κατά λάθος μου ισιώνει
έννοια σου, κιόλας πάλι το στράβωσα.

Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε, με άλλη μορφή, στο περιοδικό “Ποίηση”.

Για την ιστορία, έχω ανέβει στην Αθήνα και συναντιέμαι με τον Πατίλη. Μου λέει, πήγαινε να βρεις τον Βλαβιανό. Του έχει δείξει κάποια ποίηματά μου. Πάω. Στα γραφεία της Νεφέλης. Περνάν και διάφοροι, ο Χουλιάρας, διάφοροι. Ο Βλαβιανός με βάνει κάτω και με κάνει με τα κρεμμυδάκια, πώς γράφω έτσι, τί προχειρότητα, τί πεζολογία… Και τί τα θέλω τα αηδόνια στους στίχους μου, δεν υπάρχουν αηδόνια στις πόλεις! Θα τον σκίσω τον πούστη, σκέφτομαι μέσα μου για τον Πατίλη. Πού μ’ έστειλε! Λοιπόν, μου λέει ο Βλαβιανός, περιμένω ένα-δυο ποιήματά σου για το περιοδικό. Ποιήματα δεν είχα μαζί μου, ούτε ήξερα τα κόλπα του διαδικτύου τότε, το 2007 να ’ταν; Κάθομαι το ίδιο βράδυ και γράφω πέντε ποιήματα. Του τα πάω το άλλο πρωί. Τα δημοσιεύει και τα πέντε. 

Μου χαρίζει και τα ποιήματα του Αιμόφιλου Ινφλουέντζα, που γράφει λέει στο ίδιο στυλ με μένα, και William Blake, προφανώς για να δω τί εστί Μεγάλη ποίηση. Τον ευχαριστώ.

                                                             Ο φίλος μου ο Σεραφίνο, και γαμώ τα παιδιά!

  

Αγάπη και κολοκύθια

Αχ, τί όμορφη που ’ναι η αγαπούλα μου με το περίφημο φουστανάκι που αναφέρεται στο ποίημα! Μόλις πέρασε από μπρος μου, με ύφος πονηρό.

Μου λέει:

– Έφαγα δυο κολοκυθάκια όρθια.

– Μπράβο ρε αγαπούλα. Γι’ αυτό σ’ αγαπάω.

Αλλά, για μια στιγμή, δεν κατάλαβα – όρθια έφαγε; ή ήταν όρθια τα κολοκυθάκια;