Ένα φουτσαφοπληκτικό γραπτό του νεαρού Μπασιάκ

Αυτό είναι ένα νεανικό μου ποίημα. 1981, ήτοι 18 χρονών. Υποθέτω ότι παρωδεί τα καλιαρντά της αδικοχαμένης Σόνιας και της Πάολας de Προπυλέ.

Προφανώς! προφανές!

Θέλει ρώτημα;

Ήταν η Σόνια που μου είχε βγάλει το όνομα Τζαζλό – επίστευα τότε γιατί μ’ άρεσε η τζαζ, μετά κατάλαβα πως ήτανε καλιαρντά: βλαμμένος, φευγάτος.

Αυτό το «διδότου και ζ.π.» που γράφω, πρόκειται για το θρυλικό καφενείο Πλάζα – στέκι της αλλοπρόσαλλης φρηκ φιλολογικής συντροφιάς μας τω καιρώ εκείνω (αρχές ’80).

Τί ωραίες γραμματοσειρές που είχαν οι γραφομηχανούλες μας!

Δεν αποκλείεται βέβαια να είχαμε (εγώ δηλ.) επηρεαστεί κι’ από το περίφημο δημοσίευμα «Περί υπερλεξισμού, κειμενοκολλήσεως και αθανασίας» του μπάρμπα Αλέξανδρου Σχοινά, στο θρυλικό περιοδικό Πάλι...

Ή την ποίηση του Ποιητή στην θρυλική ταινία Αλδεβαράν του Ανδρέα Θωμόπουλου – απομίμηση προφανώς του «Βάο Γάο Δάο» του Λαπαθιώτη…

Ή κι’ από «Πίνετε τραβεστί;» του Σεπτού Δαυΐδ (Έλα και συ στην κουπαστή μας κλπ.)

Σημειωτέον: αυτό και τα άλλα ποιήματα αυτού του μοναδικού φυλλαδίου λέει γράφτηκαν ανάμεσα 20 και 30 Μαρτίου. Στις 24 με πιάσαν σε μια διαδήλωση διαμαρτυρίας στον Κορυδαλλό, για την αυτοκτονία ενός κρατούμενου ονόματι Ξυράφης, αν θυμάμαι καλά...

Άκου Ξυράφης!

Κι’ άκου Φυλακές Κορυδαλλού!

Έχουν ρε οι κορυδαλλοί φυλακές;