Είμαστε ο ανθός των νέων ελληνικών γραμμάτων

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ!

  

Καθότι αγροίκος εγώ, από χωριό, το πιστεύω: η Αθήνα δικαιούται τον τίτλο μιας «πόλης του φωτός». Δεν νομίζω ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη πόλη με τόση κίνηση καλλιτεχνική, με τόσα γράμματα… Μα δεν είμαι κιόλας από κείνους που θαμπώνουνται απ’ τα φώτα.

Πολλές από τις διάφορες «παρέες» γύρω από λογοτεχνικά περιοδικά, καφέ-βιβλιοπωλεία, εκδοτικούς οίκους κ.τ.λ. δεν μου φαίνονται και πολύ σόϊ. Δεν πά να σχετίζονται και με κύκλους ακαδημαϊκούς του εξωτερικού, ένας λόγος παραπάνω! Αν ήταν να μιλήσουμε για τίποτα ομάδες, κινήματα, τάσεις της τέχνης, έχει (θάχε) καλώς – αλλά δεν έχει.

Ερωτώ: Πού είναι το πάθος ρε; Το πάθος, με τη διττή έννοια της λέξεως: αυτήν που καίει κι’ αυτήν που ματώνει…

Με την τριπλή έννοια: ας προσθέσουμε κι’ αυτήν που μεθά, την μπωντλαιρική.

Αυτό που βλέπω γύρω μου εγώ είναι μόνο φιλοδοξία και έπαρση, σοβαροφάνεια και φιλολογία· και κουτσομπολιό, κακής ποιότητος μάλιστα. Βλέπω φάτσες, κι’ άσε τις φάτσες, διαβάζω βιογραφικά και φρίττω! Έχουν ζήσει; Ζουν; Φουμάρουν κανέναν καπνό; Τι καπνό φουμάρουν; Ακούω τα ποιήματα και ψάχνω την έξοδο. Τι νόημα έχουν όλες αυτές οι γλυκερές κι’ άνευρες ευαισθησίες για τον σύγχρονο άνθρωπο; Επιτρέψτε μου: Βλακείες έντεχνες!

«Δεν έχει σημασία τι κάνεις αλλά τι είσαι», έλεγε ο Πικάσσο. Ήξερε τι λέει.

Εμείς δεν είμαστε των σαλονιών αλλά των καμπαρέ! Δεν είμαστε του γραφείου, φιλόλογοι, αλλά του υπογείου, μαχαιροβγάλτες!

Εμείς είμαστε της «σχολής της Μονμάρτρης». Για μας η τέχνη δεν είναι απλώς ένας τρόπος να κερδίζουμε το ψωμί μας και φήμη, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, ένας τρόπος να δείχνουμε την περιφρόνησή μας στις συμβάσεις και τις αξίες της κοινωνίας των αστών. Ένας τρόπος να πηγαίνουμε χαμένοι μέσα σε έναν κόσμο επιτυχίας – success story, που λένε σήμερα.

Παιδιά μου, νέοι!

Αν ψάχνετε για τα ωραία, παρατήστε το κέντρο, αλλού συμβαίνουν τα ωραία, αλλού είναι η ζωή. Σε άλλα καφενεία! Εκτός! Στα πέριξ! Στο περιθώριο! Εκεί θα βρείτε τις ταπεινές μας ιδιοφυΐες να γελούν, να γλεντούν, να μεθούν και να ανάβουν φωτιές· να τραγουδούν. Κι’ ας λένε οι φιόγκοι του κέντρου πως δεν τραγουδάμε παρά μόνο γκαρίζουμε…

[ πρωτοδημοσιεύτηκε στο «Νέο Επίπεδο» ]

Με τον Λάζαρο και τον Μπιλ, πρόσφατα σε ποιητική 

βραδυά, ολονυχτία μάλλον, πιο σωστά, 

στο Ουζερί της Τζένης

 

                                                           

Φωτογραφίες: Στιγμιότυπα από διάφορες ποιητικές βραδυές μας, στης Τζένης, η Μαριάνθη, ο Νικόλας ο Σαολίν κ.ά. καλά παιδιά, στο Beton 7 με την Μαρία και την Θεώνη, στην Στέγη Bibliotheque στα Εξάρχεια χορεύοντας με την Θέκλα, στο Soiree de Votanique με τον Ζελιαναίο και τον Νίκο τον Τρελλό Πιερό... 

Η φωτό στην παραλία είναι από την drop-out ποιητική μας πρωτοχρονιά στην παραλία του Φάληρου.