Φολέγανδρος

Τα καλοκαίρια μετακομίζαμε στα νησιά. Ένα σακκίδιο με τ’ απαραίτητα, στον Πειραιά και βλέπουμε. Βρεθήκαμε στη Φολέγανδρο, με τον Μπόλοξ τον κολλητό μου, τον Στράτο («ο Στράτος που έκοβε κάθε τόσο τις φλέβες του...» που αναφέρει ο Τέος στα Τρία Φεγγάρια στην Πλατεία του) κι’ άλλους...

την Έρση,

τον Μαρίνο,

κ.ά.

Ανεβαίνω μια μέρα με τον Μπόλοξ στη Χώρα. Νομίζω κι’ ο Στράτος μαζί, δεν είμαι βέβαιος. Οι άλλοι μείναν πίσω στη κατασκήνωσή μας στο Καραβοστάσι. Σουρουπώνει κι’ είπαμε να γυρίσουμε. Παίρνουμε την κατηφόρα, μα δεν μας βαστάν τα πόδια.

Στα μέσα της διαδρομής ήταν ένα νεκροταφείο – και θάναι ακόμα υποθέτω.

Και δεν τη πέφτουμε εδώ;

Πού να τρέχουμε!

Εντάξει!

Αράζουμε στο νεκροταφείο λοιπόν, πίνουμε το τσιγαράκι μας απολαμβάνοντας τη δύση και κοιμόμαστε έναν ύπνο αλαφρύ κι’ εξαίσιο...

Ξυπνάω το πρωΐ πρώτος απ’ όλους, κι’ όπως ανοίγω τα μάτια βλέπω πλάϊ μου μια νεκροκεφαλή οπού έχει κατρακυλήσει απ’ το πολύ πρόχειρο οστεοφυλάκιο – εκεί είχαμε βρει απάγκιο.

– Καλημέρα! λέω της νεκροκεφαλής

– To be or not to be? μου κάνει η νεκροκεφαλή...

– Ό,τι πεις εσύ μανάρι μου!

(Συ θα ξέρεις καλύτερα απ’ ούλους μας!)

Η ζωγραφιά είναι του Μπιλ του Χάντσμπακ, Φολέγανδρος, λαδοπαστέλ και πλαστελίνες σε χαρτί. Στο πασπαρτού γράφει – μόλις που φαίνεται: «Παντού υπάρχει ένα παράθυρο!»

Σ η μ ε ι ώ σ ε ι ς:

Σημειωτέον, ο Στράτος εκείνες τις μέρες έκοψε πάλι τις φλέβες του, μετά από ’να πρωϊνό βουτιών από ’να βράχο οπού φύσαγε τρελλός αέρας κι’ όλοι λέγαμε θα σκάσει στα βράχια ο δικός μας!

Οι τοπικές αρχές κλπ. του προσφέραν τις πρώτες βοήθειες και τον ξαπόστειλαν στην Πλατεία πίσω με το πρώτο καράβι, και τζάμπα.

 (φωτο: Ο Στρατής, στην Κατάληψη της Καλών Τεχνών, γύρω αρχές δεκ.’90...)

*

Αυτό ένα τηλεγράφημα που έστειλα στους γέρους μου τότε, πιθανότατα για να τους ζητήσω κάνα φράγκο αλλά φαίνεται πως το ξέχασα όσο υπαγόρευα και τί μ’ ένοιαζε κιόλας... Πάντως, αν θυμάμαι καλά, στην Σαντορίνη δεν έχω πάει ποτές μου.

*

ΥΓ. Οφείλω να σημειώσω κι’ αυτό:

Στην Φολέγανδρο, τότε, πιθανότατα ακόμα να υπάρχουν αν δεν τα έχουνε μαγαρίσει τίποτε κωλοπαίδια, σ’ όλα τα βράχια βλέπαμε χαραγμένα διάφορα ονόματα κι’ ημερομηνίες 1950-60, προφανώς εξόριστοι... Ένας μάλιστα καλλιτέχνης είχε χαράξει ένα ωραίο πανέμορφο γυμνό, προφανώς της καλής του, ανάμεσα σε δυο σφυροδρέπανα:

"ΒΑΡΒΑΡΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ!"

Ήμασταν ρεμάλια αλλά μπροστά σε κάτι τέτοια σεβασμός, respect.

Μούζικα: George Shearing Trio, To be or not to bop