Κατηφόριζα την Τοσίτσα – μπορεί και ν’
ανηφόριζα – αργά κι’ ακούω ξάφνου στης νύχτας μέσα τη σιγαλιά ένα σαξόφωνο.
Ήταν ο Άρης ο Βαμπίρ, ο Άρης Ρέτσος, μορφή
εμβληματική της Πλατείας κι’ ηθοποιός σπουδαίος (τον είχαμε τότε πρόσφατα
απολαύσει στην διονυσιακή «Μανία»...) π’ αυτοσχεδίαζε με το σαξόφωνό του στον
ρυθμό μιας τζαζ μπαλάντας, εκεί στο περίφημο άγαλμα της Βορείου Ηπείρου...
Κάθισα ήσυχα στο διπλανό παγκάκι και τον
άφισα να παίζει για πάρτη του και για μένα all night long.
Μά τον άγιο John Coltrane, μά την αγία Billie
Holiday, φχαριστήθηκα μελαγχολία κείνη την νύχτα.
*
ΥΓ.
Πρόσφατα διαπίστωσα ότι το άγαλμα δεν
βρίσκεται πλέον στη θέση του.
Οι μπάχαλοι! μου λέει ο Βάσος, το κάναν
πολεμοφόδια...
Τσ, τσ, τς!
Θεός σχωρέσ’ την Βόρειο Ήπειρο λοιπόν!
Σιγά το άγαλμα εδώ που τα λέμε.
Και στον καιρό μας, όμως, οι βάνδαλοι το
στόλιζαν με διάφορα dada συνθήματα όπως κι’ όλα άλλωστε τ’ αγάλματα των Αθηνών
πλην του Ρήγα που έχαιρε του σεβασμού μας...
 |
Ο Άρης Ρέτσος, στα νιάτα του |
Για τα νέα του Α.Ρ. εδώ:
Μούζικα: σόλο σαξόφωνο από τον Coleman Hawkins
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου