Το σπιτάκι μας κ.ά. ποιήματα προϊστορικά

our house...

( ...is a very very very fine house! )

στο βάζο ένα λουλούδι

στην κατσαρόλα έχει ρεβύθια

σκυλιά, γατιά, παιδιά

λογαριασμοί

– απλήρωτοι βεβαίως –

βινύλια και ποιήματα

και...

λα λα λαλαλα λα λα λα!

κ.τ.λ. κ.τ.λ.

και πουρκουα πα, δηλαδη, μανιτσα μου;

Θα μπορούσε να είναι έτσι:

Να ’χω δουλειά

Αυτό μονάχα

Ν’ αμείβομαι,

το βασικό

Να μπορώ απλώς να επιστρέφω κάθε μέρα

κατάκοπος στο καμαράκι

με το μεροκάματο στην τσέπη

και μ’ ένα λουλούδι για την καλή μου

Η αγκαλιά της να ’ναι η ξεκούρασή μου

ο έρωτάς της η ανάσα μου

Κι’ αύριο

ξανά πάλι μια από τα ίδια

με μικρές παραλλαγές

ας πούμε: αντί λουλούδι, λουκούμια

ή ένας δίσκος τζαζ...

Τις Κυριακές, απόδραση, στο κύμα, στο ταβερνάκι

Τη μέρα του συλλαλητηρίου, στο συλλαλητήριο…

Χιονίζει σήμερα.

Δεν έχω μία.

Ούτε λουλούδι ούτε λουκούμι

Κάνω όνειρα «μικροαστικά»

Κι’ έτσι μου ’ρχεται να κλάψω –

δεν ξέρω αν

      από απελπισία άραγε; ή απ’ την ομορφιά όλης αυτής της απλότητας;

 

trois chants préhistoriques

ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΜΟΥ…

Ακόμα κατοικούσαμε σε τρώγλες.

Γυρνάγαμε ξυπόλητοι.

Τη βγάζαμε με κρεμμύδι

και αφτιά δικαστικού κλητήρος.

Ακόμα πηδάγαμε ωσάν τα ζώα.

Τα βράδυα ξυνόμασταν στο φως μιας λάμπας λίθινης

διαβάζοντας ποιήματα.

Μάλιστα, και μελαγχολούσαμε έτσι για γούστο.

ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΠΗΛΑΙΟ…

Το δίχως άλλο!

Αυτό είναι ένα σπήλαιο.

Είμεθα άνθρωποι των σπηλαίων.

Η λεγόμενη πρόοδος

είναι μόνο μια νέα εποχή παγετώνων.

Θαν τη βγάλουμε άραγε καθαρή, αγαπούλα μου; ε, τί λες;

Λένε ότι το είδος μας, ο homo batiricus, θα εκλείψει

σύντομα…

Αλλ’ ευτυχώς όχι ακόμα, αγαπούλα μου, ευτυχώς! όχι ακόμα!

ΕΙΔΥΛΛΙΟ

Αφοδεύει η αγαπούλα μου

(το χοντρό της).

Ελόγου μου στην φωτιά

Συλλογιέμαι τον Πόε και τον Σαίξπηρ

Τα υλικά του ονείρου που είμαστε φτιαγμένοι

κι’ όλ’ αυτά

Το κουτσουράκι οπού σφυρίζει καθώς καίγεται

χαρούμενο τον σκοπό ετούτονε.

Τραγουδάκι: Crosby Stills Nash & Young, Our House...