Τί λέγαμε;

- σελίδες ημερολογίου -

Ανοίγεις μια αποθήκη, παλεύοντας με την υγρασία του σπιτιού, και σκοντάφτεις πάνω σ’ ένα πτώμα εξαίσιο. Συμβαίνουν αυτά!

Στην περίπτωσή μας, δεν ήταν πτώμα αλλά βιβλία, παλιά βιβλία του παππού Ζωρζ, γαλλικές εκδόσεις χρονολογούμενες από 1850 μέχρι 1950, μερικά απ’ αυτά κατεστραμμένα αλλά τα περισσότερα εντάξει: Μπωντλαίρ, όλα του, ακόμα και οι επιστολές στην μανούλα του, Λωτρεαμόν, οι Αθώοι του Φρ. Καρκό, Σαρλ Κρο, Μαλλαρμέ, Ντεσνός, Ντε Σαντ, Νίτσε και Χάμσουν στα γαλλικά φυσικά, Γκαίτε παρομοίως, Οι χίλιες και μια νύχτες, ο Παύλος κι’ η Βιργινία, Ζιντ, Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, τέτοια πράγματα...

Χθες ήταν που κάτι έγραφα για τα παλιά βιβλία...* Πού να φανταστώ τότε τί μέρα θα μας ξημέρωνε σήμερα;!

Και γιατί να το φανταστώ; Δεν χρειαζόμαστε την φαντασία εμείς οι τρελλοί! Κάθε μέρα που ζω με την Μαριγούλα είναι και με το συμπάθιο δηλ. συναρπαστική.

26/9/2016      

     

 

(*) Μου λείπει η «χειρωνακτική» αισθητική των παλιών βιβλίων και περιοδικών ή/και των πόστερ ακόμα. Η παλιά τυπογραφία. Η παλιά γραφιστική. Τα παλιά χαρτιά ακόμα...

       Η τεχνολογία καλό είναι να εξελίσσεται αλλά με λιγότερο γοργό ρυθμό!

Εν τω μεταξύ, στο δωμάτιο των παιδιών:

ΥΓ. Ισχυρίζονται κάποιοι θαυμασταί μας (ιδίως θαυμάστριες) πως την έχομε μεγάλη την φαντασία. Μύτη μεγάλη έχομε, φαντασία δεν έχομε δυστυχώς. Αλλά επί τη ευκαιρία, αν μας διαβάζει ο κύριος Υπουργός των Οικονομικών, Υπουργέ μου μήπως θα μπόραγες να μας δάνειζες 20 ευρώ γιατί υπάρχει πρόβλημα; Θα στα επιστρέψομε αύριο.

Αν τα δεις δηλ. σφύρα μας.

Ξέρεις υποθέτω να σφυρίζεις.

Ευχαριστώ.