[ Γράφαμε κασέττες... ]

Γράφαμε κασέττες. Αντιγράφαμε απ’ ωραίες εκπομπές στο ράδιο ή δίσκους δανεικούς. Ανακαλύπταμε ονόματα. Ανακαλύπταμε έναν τρόπο ζωής.

Ξαπλώναμε στο πάτωμα ή στη στρωματσάδα, ακούγοντας.

Κυττάζοντας το ταβάνι ή το εξώφυλλο του δίσκου, με τις ώρες, ή τον δίσκο που γυρνάει.

Καπνίζοντας.

Οι φίλες μας φορούσαν την μπλε μαθητική ποδιά.

Στις τσέπες κρύβαν καρέλια.

Τρώγαμε αποβολές απ’ το σχολείο για το μήκος των μαλλιών μας. Κι’ ας ορκιζόμασταν πως κουρευτήκαμε την προηγουμένη!

Διαβάζαμε κιόλας: ποιητές μάλλον περίεργους, μουσικά έντυπα περισσότερο ή λιγότερο ευρείας κυκλοφορίας, κόμικς, ιστορία, κατά προτίμησιν ιστορίες του Γαλλικού Μάη ή του Σαν Φρανσίσκο, διδακτικά βιβλία όπως το Κόκκινο βιβλιαράκι του μαθητή ή το Προς τους νέους!

...

Δεν ξέρω αν διαβάζω πλέον. Εννοώ αν διαβάζω έτσι όπως διαβάζαμε τότε. Κάθε τόσο επανέρχομαι στα ίδια και τα ίδια. Κάποια τα βρίσκω ας πούμε αφελή, με την συμπαθή έννοια, δεν τα λέω γραφικά. Φαιδρά, σε καμμία περίπτωση! Άλλα είναι τα φαιδρά. Τα περισσότερα ακόμα «λένε». Και τί λένε;

Μπράβο Θεόδωρε, μου λένε, που πήρες τον δρόμο τον στραβό και δεν μας έγινες μάπας!

ΥΓ. (Και μάλιστα διάσημος μάπας ή κυβερνητικός μάπας, μάπας με περικεφαλαία…)

κασέττα, άγραφη